Snel weg? Blijf nog even.

We staan sinds enkele jaren in onmiddellijke verbinding met elkaar, communicatie gaat razendsnel en met 1 druk op een knop. Het antwoord op duizend-en-één nutteloze vragen is maar een zoekopdracht verwijderd, de oplossing voor tergende 'first-world' problemen is dankzij mobiele toestellen overal - en vooral meteen - beschikbaar.

Ik ben gewend geraakt aan deze informatiesnelweg, gewend aan het tempo van communicatie, verslaafd aan de permanente high van nieuws, feiten, ontdekkingen, … .

De maatschappij als geheel is ook gewoon geraakt aan de snelheid, bedrijven en media pikken graag de zoete granen die wij hen als consument gunnen. Vergis je niet, het zijn wij die hén in leven houden, zij hebben alles te danken aan ons, wij die ons laten misbruiken alsof we hén nodig hebben. 

De verantwoordelijkheid over ons eigen leven hebben we echter voor een deel uit handen gegeven, onze ziel verkocht om permanent geprikkeld te worden met nieuwe schandalen, nieuwe producten, nieuwe beelden, nieuwe manieren om het nòg sneller en beter te doen, computers die altijd beschikbaar zijn, altijd je favoriete merk frisdrank in de supermarkt die altijd open is, altijd muziek die jij wil horen op één van de miljoenen radiozenders, … 

En daar knelt mijn schoentje al. Bij het kiezen van iets banaals als een tube tandpasta raak ik in supermarkten al snel overweldigd. Ik wìl lezen wat op de verpakkingen staat, zien wat de verschillen zijn, … soms is het verschil niet erg duidelijk, staat er op de verpakking in grote letters ‚met fluoride’ en als je dan naar de ingrediëntenlijst van 2 andere tandpasta’s van hetzelfde merk gaat kijken zònder die vermelding in kapitalen, blijkt er overal fluoride in te zitten… . Verwarring. Besluiteloosheid. Ergernis. Twijfel.
En dan is er nog shampoo, toiletpapier, chocolade, … 

Kan ik eraan doen dat mij dit op een negatieve manier prikkelt? Dat ik hierdoor verward raak, soms zelfs gedesoriënteerd? Dat die reddeloosheid boosheid wordt, frustrerend, omdat de boosdoener niet duidelijk meer aan te wijzen valt... 

Kan ik eraan doen dat luide muziek mij meestal angstig maakt, zelfs als ik de muziek graag hoor? Kan ik het helpen dat ik (soms/zelden verkeerde) signalen oppik wanneer mensen niet eerlijk zijn over hun beweegredenen en dat ik kwaad word om deze oneerlijkheid en gefrustreerd in de naïeve goedgelovigheid van hen die ik tevergeefs probeer te waarschuwen?

Dit laatste voorbeeld geef ik, om aan te tonen, dat als tandpasta al zorgt voor frustratie en ergernis, levensmoeheid en depressie, … dat je je vast wel kan voorstellen hoe overweldigend moeilijk en vermoeiend het is om in de ‚jungle’ van een professionele (werk) of sociale (vrienden, hobby, netwerken) omgeving te functioneren zonder daarbij gek te worden van verwarring en onbegrip in anderen.

Maar alles gaat snel en alles is flitsend.

Je bent snél iemands beste vriend maar ook snel weer gedegradeerd. Door de snelheid van de communicatie weet ook elke betrokken partij snel hoe de vork in de steel zit.
Deel je graag zaken op internet (blogs, foto's, ...)? Je geeft snel en onbewust véél informatie vrij. Eén ongenuanceerd bericht en je hoort er niet meer bij. Ook je sociale status of (mogelijks afwijkende) gedachten staan te grabbel en deze informatie wordt maar zélden in jouw voordeel gebruikt.

Krijg je een interessant aanbod, dan moet je snel reageren, anders zijn de 1000 anderen die hetzelfde bericht op 1 nanoseconde van jou verwijderd lazen ermee weg. 

Instanties

En dan kom je in aanraking met instanties omdat je bijvoorbeeld ontslagen bent en wil te weten komen of je recht hebt op een uitkering. Ten  eerste moét je binnen de 8 dagen langs bij VDAB (of anders…). Je moet snel handelen, je verantwoordelijkheid nemen. Laat je steken vallen dan ben jij het die onbereidwillig is. Ten tweede moet je vanalle documenten van de ene dienst naar de andere beginnen transporteren. Eerst moet je meteen veel informatie geven over wat je zoal gedaan hebt en wat je verder nog wil doen, voor in je dossier, vragen waar je niet meteen een antwoord op weet maar waar je maar beter snel een antwoord op weet, 'tenslotte krijg je wel een uitk… oh neen, je krijgt nog niks...' - zo snel mogelijk langs bij je vorige werkgever (plezant! leuk weerzien!) om nog een aantal papieren in orde te brengen… Fysieke papieren laten invullen met balpen. Met gegevens die de werkgever uit de computer tovert. Dat terwijl er voor vele instanties zoals VDAB, vakbonden, sociale centra, … via de kruispuntbank onmiddellijke toegang mogelijk is tot àl die gegevens (net zoals de belastingsdienst via de kruispuntbank trouwens onmiddellijke toegang heeft tot alle gegevens die wij hen op papier, met balpen ingevuld, tijdig moeten opsturen).

Ten derde moet je na dit om-en-weer geloop minstens 6 weken wachten voor je überhaubt weet of je recht hebt op een uitkering. Snel handelen, verantwoordelijkheid nemen, niet aarzelen, niet leeghangen, actie actie, er is geen tijd te verliezen… en dan wachten, zonder info, zonder duidelijk vooruitzicht. Ondertussen zit je sowieso 6 weken zonder inkomen en bovendien in complete onzekerheid of er nadien wel een uitkering volgt.

Ziekte

Stel je breekt een been. Je komt al heel snel in aanraking met de medische hulpverlening, ziekteuitkeringen, mutualiteiten, …

Snel reageren is de booschap! Binnen 48 uur na je ongeval (bij een werkongeval) moet je doorgeven aan je ziekenkas wat er gebeurd is. Binnen 24 uur moet je ziektebriefje binnen zijn bij de werkgever. Op je ziekteuitkering kan je helaas een paar weken wachten want er moet een heleboel papieren in orde gemaakt worden - zo zegt men. Info over hoelang je zal moeten wachten of wat je in de tussentijd moet doen lost men maar bij mondjesmaat - en dan nog meestal onvolledig of zelfs fout. Waardoor je onverwachte uitnodigingen krijgt om op medische controle te komen, waarbij jij moet zorgen dat je een stapel documenten bijhebt om je situatie te bewijzen. In het geval van een gebroken been volstaan één blik eigenlijk, maar dat is uiteraard niet voldoende voor de administratieve koffiemolen. 

Het wordt al een stuk moeilijker als je letsel minder duidelijk is…

Psyche

Stel: je hebt acute nood aan onmiddellijke mentale hulp of begeleiding, je breekt je geest en je verstand, je kan het niet meer aan, je trekt aan de alarmbel. Vaak heb je het al te ver laten komen, en heb je nu écht wel dringend een helpende hand nodig. Plots valt alles stil. Op een doktersafspraak kan je al even zitten wachten (tenzij je graag een paar uur in de wachtzaal gaat zitten, als je dat überhaubt nog aankan) en dokters kunnen op zich weinig doen. Je mag al blij zijn als ze jou niet het gevoel geven dat je je aanstelt. Ze geven je een doktersattest (ondanks je mentale crisis niet vergeten opsturen naar werkgever), verwijzen je door naar een specialist of therapeut met wie je zélf vaak nog een afspraak dient te maken. Goede specialisten zijn schaars en kunnen je pas binnen 1 à 2 maand zien. En dat is in het geval je er centen tegenaan kan gooien. Anders kom je op wachtlijsten van maanden tot jaren. Akkoord, men zal bij hevig aandringen altijd snel een intake-gesprek doen, maar daarin word je niet geholpen - dat kan ook niet. En dan is het nog maar te hopen dat het klikt met je therapeut. Zoniet kan je gedesillusioneerd opnieuw op zoek. En dat terwijl je zelf aangeeft dat je 'het' niet kan, hoe vaag 'het' op dat moment voor jezelf en de anderen ook is.

Goed, je moet het er maar mee doen. Je wacht tot je kan starten met therapie. Het is de enige weg die overblijft naast ‚gekke dingen’ doen. Je kan je ook nog altijd laten opnemen in een psychiatrische instelling. Voor mij lijkt dat een 'last-resort' maar je zou ervan verbaasd zijn hoe snel dit als enige oplossing naar voor geschoven wordt. Het mag vooral vreemd genoemd worden dat zelfs als men niet eens je hulpvraag aanvaardt men toch voorstelt om 'je te laten opnemen'. Naast volledig losgerukt uit je eigen omgeving voel je je dan vast ook snel financieel gepluimd. Helaas moet je dan als het terug beter met je gaat terug naar je eigen omgeving en is dààr niks verandert. Voor mensen als mij is die 'easy fix' dus geen constructieve stap.

Ondertussen probeer je het dan maar alleen te redden en dreigt ook nog steeds een arbeidscontrole van de werkgever, dus je mag eigenlijk de deur niet uit. Blijk je afwezig als de controlerend geneesheer langskomt, dan kan je er maar voor zorgen dat je deze voor het einde van de dag in-den-lijve van antwoord dient, of er dreigt al een eerste officiële aanvechting van jouw ziekte. Als je toch thuis bent als de arbeidscontroleur langskomt, dan kan het nog dat deze je werkonbekwaamheid afkeurt als je niet kan aantonen dat je in behandeling bent. Sommige huisdokters geven hun patiënten na een eerste gesprek uit voorzorg een doosje antidepressiva mee, met het hoogst zorgwekkende advies er enkele pillen uit te halen en weg te gooien, om zo tenminste te kunnen 'bewijzen' dat je iets onderneemt tegen je mentale kwaal. Niets zo helend en rustgevend als de constante stress ontmaskerd te worden als bedrieger... De  arbeidscontroleurs komen trouwens sinds een tijdje nu ook in het weekend langs. Installeer je dus maar knusjes in je fauteuil.

Na 2, 3, 4 ... vreselijke maanden waarin je jezelf staande probeert te houden en bovendien geen enkel zinnig antwoord kan geven aan vrienden, werkgevers, ... op de steeds meer prangende vraag 'Wat scheelt er nu?' is er eindelijk dat langverwachte moment, die maximum 45 minuten waarin er geluisterd wordt naar jouw diepste twijfels en angsten. Het is tijd voor jou om ‚te performen’. Als je binnen die 45 minuten niet de juiste dingen zegt wordt je hulpvraag opzij geschoven, of voor de goede orde (en omdat je geld betaalt, 45 euro per keer, tot voor kort niet-terugbetaald) krijg je een 2de kans om jezelf te bewijzen. Vaak minimaliseren hulpverleners (psychologen, dokters, psychiaters, sociaal assistenten, …) al na een paar zinnen elke klacht. Het is heel moeilijk om het vertrouwen in jezelf te bewaren op momenten dat alles afhangt van de juiste woordkeuze. Het is nog moeilijker vertrouwen te hebben in therapeuten die jou niet vertrouwen. Vergeten die hulpverleners dat zij met gebroken mensen voor zich zitten. Vergeten hulpverleners dat het moed vraagt en dat het erg pijnlijk is om hulp aan anderen (vreemden!) te moeten vragen om simpelweg te kunnen leven? Dat het pijnlijk is jezelf schijnbaar banale maar heel persoonlijke zaken te horen opsommen waarvan je bijna verwacht dat de andere ze zal bagatelliseren - en hoe vreselijk vernietigend het is dat die professionals enkel dié verwachting invullen.

Worden zij zo onder druk gezet om de profiteurs ertussenuit te halen dat ze steevast moeilijk doen tegen mensen die misschien al 2 maand (of meer) hun hoop en vertrouwen, al hun levenskracht vasthangen aan het feit dat iémand hen eens serieus zal nemen? Het is een ramp dat zwaar hulpbehoevende mensen na een paar minuten deze hoop en dat vertrouwen kwijtraken, gewoon door het wantrouwen van de hulpverleners.

Versta me juist: mensen met psychische problemen, persoonlijkheidsstoornissen, depressie, autisme, … worstelen met dezelfde zaken als ieder ander mens. Vertrouwen. Liefde. Gezag. Twijfel. Eenzaamheid. Doel. Overleven.  

Maar niet ieder ander mens wordt door die schijnbaar banale dingen zodanig overweldigd dat leven pijnlijk wordt, dat hij verlamd wordt, dat hij zichzelf opsluit en sociaal isoleert. Niet iedereen doet aan automutilatie of schiet een stel kinderen aan flarden. Niet iedereen gaat gebukt onder het gewicht van zijn eigen stel hersenen dat niet compatibel blijkt met de vreemde omgeving - hoe normaal of abnormaal zogenaamd normale mensen die omgeving ook vinden. In de tussentijd probeer je mentaal stabiel te blijven, ook als de controlerende instantie jou verwijt dat er geen vooruitgang is... De zelfmoordgedachten onderdrukken is vaak al lastig genoeg. Zwijg me over vooruitgang! Maar het is je eigen wantrouwen in de hulpverlening dat ervoor zou zorgen dat je geen vooruitgang maakt. Terwijl het de hulpverlening is die jou niet ernstig neemt en je daardoor simpelweg niet kàn helpen. Kort gezegd: ze willen niet écht helpen, ze willen enkel de schijn ophouden dat werkelijk alles in het werk gesteld wordt om jou te helpen. Dat het niet lukt ligt alleen aan jou. 

Misschien is het nog niet duidelijk... ik maak hieronder een relatief slechte vergelijking, maar er schiet me niet meteen iets anders te binnen:

Iemand met de stollingsziekte zal net als iemand met normale stolling pijn voelen als hij zich kwetst. Het letsel heelt zichzelf echter niet zoals bij de meeste mensen. Hij weet dat, hij heeft dat al talloze keren meegemaakt. Wil het zeggen dat hij een ‚kleinzeer’ is als hij met een kleine wonde in het ziekenhuis belandt? Als die persoon zegt dat hij stollingsziekte heeft fronst men steevast kritisch de wenkbrauwen - 'Hoe kan jij dat nu weten? Heb je een diagnose? Neen... Ah je hebt het op internet gelezen... Ja, op internet kan je jezelf herkennen in alles, je moet daarmee opletten.' Moet die persoon eerst maanden wachten alvorens iemand eens goed wil kijken naar de wonde, moet men die persoon kleineren omdat men er maar vanuit gaat dat mensen aanstellers zijn? Moet die persoon eerst doodbloeden (of bijna?) alvorens hij vertrouwd wordt?
Ondertussen is het jouw eigen verantwoordelijkheid om mondig te zijn... maar hoe doe je dat als alles wat je zegt de professionals de schijnbare bevestiging geeft dat je een hypochonder bent. En ervaring leert mij dat die houding de norm is.

Het lijkt wel alsof het vertrouwen in de àndere (werkgever, dokter, ouders, ... wie dat dan ook is, maar liefst iemand die je klachten ook niet ernstig neemt) altijd groter is dan het vertrouwen in de hulpvrager. Alsof hulp moeten vragen leuk is. Alsof in de penarie zitten leuk is. Van de ene dag op de andere de wereld op je kop te voelen vallen, frustratie die groeit als een vulkaan in je hart maar nooit mag ontploffen, woede maakt alle liefde en schoonheid onmogelijk, … alsof dat leuk is. Angst om te leven uit schrik een stap verkeerd te zetten. Daarin bevestigd worden door de mensen aan wie je (met alle moeite van de wereld en erg veel schrik) toch vertrouwen probeert te schenken. Ook die verantwoordelijkheid ligt bij jezelf, want 'vertrouwen kan je geven en vertrouwen kan je krijgen', zoals een adviserend geneesheer mij eens van antwoord diende. Dat soort uitspraken (en bijhorende houding) kan er net voor zorgen dat iemand met aanleg tot depressieve periodes plots hervalt, wat in mijn geval ook zo was, wekenlang zelfs.

Waarom word ik niet geloofd op mijn woord, als ik zeg dat het niet meer gaat? Dat het soms wel gaat maakt dat geen onwaarheid. Dat je het niet ‚ziet’ aan mij maakt dat geen onwaarheid. Dat ik het niet kan bewijzen omdat niemand me gelooft (dokters en psychologen maken verslagen waarin niks ernstigs staat) maakt dat geen onwaarheid. Ik zou een lastigaard zijn, een slechte attitude hebben, iets moeten doen aan mijn manier van communiceren... dat alles zonder duidelijke voorbeelden of argumenten en meestal achter mijn rug om in een verslag of dossier dat ik nodig heb om de ernst van mijn situatie aan de zoveelste vreemde te bewijzen. Probeer dan maar eens niét gefrustreerd te zijn.
Enkel negatieve feedback geven werkt niet bij kinderen of dieren, dus helaas ook niet bij mij.

Mijn conclusie

Dit systeem, van mensen structureel wantrouwen is onaanvaardbaar. HEEL onaanvaardbaar. En het schaadt iedereen, maar momenteel vooral de mensen die iets fijngevoeliger zijn. Bovendien is de discrepantie in snelheid en sérieux tussen je eigen verantwoordelijkheden (snel reageren, niet bij de pakken blijven zitten, nu!) en de verantwoordelijkheden van hulpverlening, instanties, … (weinig duidelijke informatie, lang wachten, onverwachte wendingen, ….) niet erg constructief. Als je zit te wachten op advies (en dat komt maar niet) dan is het JOUW schuld OMDAT je zit te wachten. Ik nodig iedereen die ooit zit te wachten op informatie, papieren, … uit om te proberen het proces te versnellen door langs te gaan, te bellen, enz. Good luck with that. Ik ben telkens compleet verward en van mijn stoel geblazen als mij weer zulke onverantwoordelijkheid wordt verweten, want dat komt altijd onverwacht. 

‚Jij bent de schuld dat je de hulp niet krijgt die je vraagt. Bovendien scheelt er niks met jou en heb je dus geen hulp nodig.’

Niks meer schrijven, het haalt toch niks uit.

Ik kan uitgebreid vertellen waarom ik haast niks meer schrijf. Misschien doe ik dat ook wel.

Het is niet het schrijven dat me tegensteekt maar het complete gebrek aan enig nut ervan dat me tegenhoudt de beelden en gevoelens die ik maar moeilijk in verstaanbare ideeën en meningen kan gieten te delen.

Teveel belang wordt gehecht aan het zichzelf promoten om zich nog te verdiepen in wat er echt toe doet. Zij die ervoor kiezen zichzelf niet te laten meeslepen in hypes vinden geen gehoor bij de meerderheid, de promo-sletten, de yolo's, de lemmings...

Het concept 'delen' geeft me een knoop in mijn maag als was het een gebroken belofte, een onmogelijke droom, verkwist talent, alle hoop verloren.

Elk mens begint als een zaadje, wordt een kiemplant dat samen met zijn broeders en zusters opgroeit. Ieder staat op een beetje verschillende ondergrond of in iets meer of minder licht, waardoor het ene plantje sneller groeit dan het andere, enz... Kleine verschillen groeien langzaam door en kunnen pas na een tijdje echt gezien worden. Maar vandaag de dag probeert elk plantje vanaf dag 1 actief zijn kop sneller omhoog te krijgen, ten koste van de andere plantjes.

Dat is zo een beeld en een gevoel. Eens uitgeschreven verliest het zijn metaforische kracht omdat het te letterlijk wordt. Ik heb daar geen zin meer in. In de tijd die het mij kost dit alles op een goede en (voor mij) aanvaardbare manier neer te schrijven heeft iemand anders het beschreven, iemand wiens artikels gepubliceerd worden en gelezen. En zelfs dan verandert het niets.

Dus... zou ik moeten schrijven om aan jou of mezelf te bewijzen dat ik het kàn. Om te bewijzen dat ik een mening heb. Om te bewijzen dat ik dénk dat ik uniek ben en mezelf te verliezen in die kinderachtige ambitie. Moet dàt me goesting geven om te leven?

Hoge bomen vangen veel wind. En toch wil iedereen (inclusief ik) de hoogste boom zijn. Ooit was het falen (of uitgestelde succes) geen schande want het lukt bij slechts enkelen om het beoogde doel te bereiken. Nu is het falen ongeëvenaard confronterend aangezien je de vruchten van ieder anders geluk overal op internet uitgesmeerd ziet. Ook al is het een illusie, het blijft hard om te beseffen dat alle geïnvesteerde energie je niet behoedt voor een publieke maar toch pijnlijk anonieme nederlaag.

Volgende week verjaar ik.
32
En ik heb het gevoel dat alles gepasseerd is. Ik heb het gevoel alsof ik nog niet veel heb bijgeleerd sinds mijn kindertijd. Dezelfde kwesties en twijfels blijven. Het lijkt wel alsof ik dacht dat er ooit iets zou veranderen.

'De wereld is tegen mij' zou een idiote reactie zijn. Het is ook niet zo dat ik tegen de wereld ben (of beter tegen de mensen die de wereld bevolken).

Ik wou dat ik in alle eerlijkheid kon zeggen dat ik hou van iedereen. Maar ik haat heel vaak de meeste mensen. En meest van al haat ik mezelf. Om nog te zwijgen over de schaamte...

Onzin van de vlaanders.

Ik leerde vandaag 4 dingen toen ik de deur uit ging.

1) Kris Peeters stelde de nieuwe huisstijl van de Vlaamse Overheid voor en het is symboliseert een 100% transparante overheid met de ondubbelzinnige baseline : 'Vlaanderen doet het halve werk. De rest mag u er zelf bij verzinnen.'
2) 100 euro is niet weinig om op zak te hebben als je naar Tomorrowland trekt.
3) Within Temptation is langharig werkschuw tuig uit Nederland. Dat wist een MNM-knul me te vertellen.
4) Als je twee auto's uit tegenovergestelde richtingen tegelijkertijd achterwaarts een kruispunt laat oprijden, dan staat snel alles stil.

RSZ: geïnstitutionaliseerd humanisme

Het is ver gekomen.

We leven in een werelddeel waarin bedrijven bovenaan de voedselketen staan en sociale organisaties moeite hebben om zelf te overleven, waar het geïnstitutionaliseerde vangnet niets meer is dan een sussend-maar-verstikkend deken. Meer en meer mensen worden consequent door het middenveld richting sociale hulpverlening (of erger) geduwd, wat neerkomt op sociale uitsluiting en uitzichtloze armoede (generatiearmoede).

Hoe lang nog gaan middenveldorganisaties, ombudsdiensten, juristen, ... (zij die het nog relatief goed hebben) handelen in het nadeel van hen die het moeilijker hebben?

Hoe lang nog moet het zo verder, dat de mensen die zich amper staande kunnen houden erop aangepakt worden dat zìj zelf niks doen?

Hoe lang gaat de politiek (samen met veel landgenoten) nog lijdzaam toezien hoe bedrijven hen het mes op de keel houden, wanneer zien ze in dat ook zij vasthouden aan een fata morgana en gaan zij eens terug tussen de mensen leven.

In Europa hebben we het nog goed, zegt men dan. Maar nergens wordt zo erg neergekeken op mensen die geen geld hebben. Hoe komt dat? Omdat elke bijdrage vastgelegd is, gelezen en goedgekeurd door ieder van ons. Iedereen die werkt in loondienst geeft 13,07% van 'zijn loon' af om onze welvaartstaat in stand te houden, om zij die geen geld kunnen verdienen (door ziekte, zwangerschap, leeftijd, ...) in leven te houden. Dat men de laatste 10 jaar duizend-en-één valkuilen heeft ingewerkt in dit ideologische systeem daar zwijgt de modale Europeaan liever over. Zolang die modelburger zelf niet in aanraking komt met het kafkaiaanse kluwen dat klaarligt voor mensen met een hulpvraag zal hij niet willen, neen zelfs niet kùnnen geloven hoe absurd het allemaal is.

Ik geef één kort voorbeeld.

Binnenkort staat Meneer X op straat. Hij heeft geen werk. Hij heeft wel een invaliditeitsuitkering. Hij komt aan die uitkering omdat hij al erg lang ziek is en niet meer in staat is in het gewone arbeidscircuit aan de slag te kunnen. Die uitkering is meer dan het leefloon uitgekeerd door het OCMW, gelukkig maar, want het leefloon is lager dan het bestaansminimum. Mensen die daarop terugvallen, kunnen gelukkig extra subsidies aanvragen (hoe absurd!). 

Meneer X kan niet langer zijn huidige woning betalen en verbrak zijn contract (volgens de regels, opzeg van 3 maand, in welke hij het geld voor huur steevast van zijn slinkende spaarrekening moet halen). Hij is er echter niet tijdig in geslaagd een andere betaalbare woning te vinden. Dat heeft veel te maken met de hoge prijzen, maar ook met het feit dat de meeste huisbazen verwachten dat je vast werk hebt én minstens 3 loonfiches kan neerleggen. Dat kan Meneer X niet. De laatste 2 maand ontving hij zelfs geen uitkering (administratieve onzin, 'de timing was nogal ongelukkig' volgens de maatschappelijk-assistent van de ziekenkas). Ondertussen stapelen de rekeningen zich op. 

Meneer X legde zijn huisvestingsprobleem uit aan dezelfde maatschappelijk-assistent. Die raadde hem aan 'gewoon te liegen' tegen huisbazen. Alsof je met liegen een contract en loonfiches kan materialiseren.  

Meneer X vraagt advies aan CAW. Hij vertelt dat hij op korte termijn een tijdelijke oplossing moet hebben want dat hij binnen 4 weken op straat staat en zo snel zelf geen oplossing kan voorzien. Men raadt hem aan om langs te gaan bij het sociale huisvestingskantoor. Op zijn vraag of die zo snel handelen antwoord CAW hem dat die kantoren werken met lange wachtlijsten, 'want iedereen wil snel geholpen worden'...

Dat CAW-medewerkers geen oplossing uit hun hoed kunnen toveren, dat is uiteraard logisch. Maar dat men iemand met een duidelijke hulpvraag dergelijk non-advies geeft kan er bij mij niet in. En al die tijd mag er door de hulpbehoevende niet geklaagd worden over het systeem, want het is datzelfde systeem dat hem in stand houdt en van geld voorziet.

Vanaf je hulpbehoevend wordt, arm, ziek, ... en afhankelijk van een uitkering ben je eigendom van iedereen die bijdraagt (via RSZ bijdragen) aan het sociale vangnet. Je verliest macht over je eigen leven en je moet bovendien dankbaar zijn dat men je niet laat rotten.

Maar ook zij, degenen die van op een ivoren toren neerkijken op degenen die tussen de mazen van het vangnet sukkelen, handelen niet uit sociale betrokkenheid of hulpvaardigheid... ze volgen slaafs de regels van het systeem dat hen in slaap wiegt.

Ruk jezelf eruit los, voor het te laat is.

<wordt vervolgd>

Klanten mogen gekochte vleeswaren terugbrengen naar de supermarkten.

De Interprofessionele Vereniging voor Belgisch vlees en het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing heeft beslist de levering van vlees aan supermarkten op te schorten. Klanten kunnen voedingswaren die nog verpakt zijn inleveren. Zij krijgen het aankoopbedrag volledig  terugbetaald. De grote verliezen die hieraan gekoppeld zijn worden opgevangen door een fonds dat door de overheid speciaal in het leven werd geroepen.  Voor zelfstandige slagers zoekt minister van landbouw Kris Peeters met VDAB, FOREM, ACTIRIS en UNIZO naar een oplossing. Een eerste voorstel is dat er gratis trajectbegeleiding en heroriëntering wordt voorzien. Voorlopig mogen zij hun zaak verder openhouden, tot hun voorraad uitgeput is. Aanleiding voor dit euvel zijn de schokkende beelden die PETA al jaren de wereld instuurt waarop te zien is hoe slecht dieren worden begeleid in hun laatste daad op aarde: een gruwelijke dood sterven.

Vlees is een product dat wordt verkregen tijdens het doden van dieren, dit kunnen zoogdieren zijn of vis, maar ook vogels, reptielen en schaaldieren worden vaak gebruikt. De vaak nog levende dieren worden ontdaan van ledematen en versneden tot eetbare porties, meestal netjes verpakt in plastiek of blik. In de filmpjes die PETA maakte is te zien hoe medewerkers van slachthuizen de brutale behandelingen normaal vinden, zo worden kalkoenen met hun kop op de grond geslagen tot ze bijna niet meer bewegen, waarna met brute kracht de nek wordt gebroken. In andere filmpjes worden varkens geschopt en geslagen met werktuigen tot de ingewanden uit de gapende wonden in hun buik puilen. Krijsend worden ze nadien opgetakeld en de kelen overgesneden. 

De dieren die dit vreselijke lot ondergaan zijn bijna altijd in gevangenschap gekweekt, in afgesloten faciliteiten waar zelden daglicht binnenkomt en waar ze met duizenden bij elkaar gepropt zitten tussen rottende karkassen van soortgenoten. Na enkele weken of maanden zijn ze vet genoeg en worden ze op vrachtwagens geduwd die hen naar de slachthuizen voeren. 

Slecht behandeld

Het IVB accepteert het niet dat dieren slecht behandelt worden. Dat het meestal om erg jonge dieren gaat maakt het nog veel schokkender. 'Het levend verwerken van dieren is niet conform de voorschriften en is vanuit moreel standpunt totaal onaanvaardbaar', aldus een woordvoerder van het IVB. Het VLAM voegde eraan toe dat zij op hun portaalsite vlees.be een open forum zullen plaatsen , om aldus mensen te helpen het psychische letsel opgelopen door het bekijken van de gruwelijke beelden te verwerken. Het Centrum ter Preventie van Zelfdoding (gratis nummer 1813) deelde mee dat ze extra medewerkers in dienst nemen om zoveel mogelijk oproepen te kunnen beantwoorden. 

De waarheid over slachthuizen (let op: schokkende beelden)

Alle feiten in dit artikel, behalve die over de brutaliteit van de vleesindustrie, zijn fictief. 

PETA, IVB, VLAM, VDAB, ACTIRIS, FOREM, Kris Peeters en CPZ hebben niet meegewerkt aan dit artikel. 

Alle overeenkomst met bestaande organisaties is louter toevallig.

Vrijheid door genuanceerd doemdenken en herconditionering.

Verantwoord leven vraagt om een beetje doemdenken. Dat besefte ik deze middag toen ik nog maar eens naar de website Fukushima Update surfte en ik nadacht over het ongerelateerde feit dat mijn vriendin - die zich binnenkort 4 dagen op 7 per fiets over de drukke Antwerpse ring moet verplaatsen - zich zorgen maakt over het fijne stof dat ze zal inademen onderweg. Ze was van plan zich een masker aan te schaffen, iets wat haar longen schoon houdt en verhindert dat haar longblaasjes verzadigd raken met kankerverwekkende troep, maar het enige wat dat fijne stof zou tegenhouden is een gespecialiseerd industrieel stofmasker.

Ik besef dat, ondanks dat de meeste mensen overtuigd zijn van de gevaren van fijn stof, er weinigen zullen zijn die dit stofmasker-gedoe niet 'een beetje overdreven' vinden. Ik denk dat de meesten het zodanig overdreven vinden dat, moesten ze mijn vriendin-met-stofmasker 's morgens voorbij gezoefd zijn, ze er een spottende anekdote van zouden maken om de werklunch op te leuken, hartelijk lachend, antibiotica salami binnenduwend, drinkend van een chemisch versterkte light frisdrank...

We moeten beseffen dat we continu gevaar lopen zolang we die schadelijke rommel in ons lichaam toelaten. Onze gezondheid is het enige wat ons uit ziekenhuizen, rusthuizen en uit het mortuarium houdt. Bewust consumeren is op zich erg gemakkelijk maar dan moet je eerst de werkelijkheid onder ogen zien. De meeste voeding zit boordevol schadelijke stoffen die je op lange termijn erg ziek kunnen maken en zelfs doden. Het is allemaal wél zo erg. Het lichaam gaat er vroeg of laat aan onderdoor, vooral doordat je die troep al gans je leven in je systeem propt. Denk je dat er niemand ziek wordt? Als we kijken hoe hard verschillende soorten kanker huishouden bij de oudere bevolking dan moet de realiteit toch doordringen. De meeste voeding maakt ons ziek. Onze westerse leefomgeving maakt ons ziek. Stress en spanningen (door het ver doorgedreven kapitalisme) halen onze weerstand neer. Sociale druk en 'poserisme' maken de spanningen alleen maar groter. Dat is de realiteit. En die realiteit is vrij negatief en confronterend. Hoe ga je hiermee om? Hoe los je dit in de praktijk op? Als jouw enige conclusie is dat je hiertegen compleet machteloos staat dan onderschat je jezelf. Iedereen kan heel eenvoudige stappen zetten naar een gezonder (en vrijer) leven maar dan moet je eerst die negatieve en misschien beangstigende gedachten toelaten, ze herkennen, erkennen en daarna jezelf opnieuw de vrijheid schenken om het allemaal eens opnieuw te bekijken. Misschien kom je deze keer tot een andere conclusie.


Een evenwicht vinden tussen realistisch negativisme en idiologisch positivisme is de enige menselijk haalbare manier om geaard in het leven te staan.
Te veel negativisme schaadt de gezondheid omdat een piekerende geest vooral slechte dingen aantrekt, ongeluk, depressies, ... en je moet vrij zijn van zorgen om gelukkig te zijn. Bovendien sluit een negatieve geest zichzelf grotendeels af en er zijn weinig intermenselijke connecties mogelijk omdat het denken alles overheerst. Soms zegt men tegen mensen die nogal veel piekeren: 'Je denkt te veel na,' en vaak klopt dat wel, maar  aan leeg idiologisch positivisme hebben we helaas ook niks, aangezien dat eigenlijk gebaseerd is op een buitenproportionele en ontkende angst die leidt tot ongenuanceerde stellingen, oogklepdenken en onwaarheden. We kunnen er rationeel voor kiezen om de waarheid te zien voor wat hij is (eerlijk, bewust, genuanceerd) én positief te zijn,... maar dat blijkt niet zo simpel.


We kunnen niet anders dan een beetje doemdenkers zijn, als we verantwoord met onze eigen gezondheid om willen gaan, maar moeten we dan vanaf nu elke dag de deur uit met een stofmasker op tegen dat fijne stof, moeten we alvast jodiumtabletten beginnen slikken tegen de radioactieve fallout van de nakende kernramp, zullen we tonnen rijst opslaan en ons voorbereiden voor een winter zonder elektriciteit? Komt de Apocalyps een jaar later dan voorspeld werd, zijn er extra-dimensionele wezens die een invasie voorbereiden op de Aarde? Internet staat vol informatie over allerlei mogelijke doemscenario's en complottheorieën. Door de slechte kwaliteit van de berichtgeving en de verstikkende overvloed ben je al snel geneigd elke theorie die brandhout maakt van een rooskleurige toekomst te verwerpen. Maar dat is heel gevaarlijk.

Ik weet dat ik best een stofmasker zou dragen, maar ik kies ervoor om dat niet te doen. Als het piekeren hierover zich in mijn onderbewuste nestelt is het moeilijk om nog onbezorgd naar de winkel te fietsen, te genieten van een wandeling,... De gedachte: 'ik moet van iets doodgaan' helpt soms eventjes, maar nooit lang. Ik weet nochtans dat veel mensen erin slagen die instelling hun ganse leven vast te houden. (Om niet te moeten stoppen met roken bijvoorbeeld, terwijl ze heel goed weten dat tabak heel schadelijk is). Wat je met zo een instelling doet is alle gevaren proberen vergeten en alle zorgen uitbannen, ervoor kiezen om positief in het leven te staan ten koste van de waarheid (want het enige alternatief lijkt een symbiotische relatie met de donkere gedachten over je eigen sterfelijkheid aan te gaan).

Het enorme gevaar schuilt in het feit dat het minder energie vraagt om een idiologisch wereldbeeld vast te grijpen en te vergeten dat we macht hebben over onze levens, over onze gezondheid, over onze omgeving... Uit zelfbescherming (omdat de realiteit overweldigend beangstigend lijkt) is dit mechanisme sterk ontwikkeld. Dit mechanisme gaat tegen elke normale intuïtie in, tart alle logica en zorgt simpel gezegd voor alle miserie. Men zegt wel eens dat mensen hun eigen leugens geloven... wel dat is exact wat er dan gebeurt. De mensensoort vervalt als vanzelf in een lethargische apatische leegheid in plaats van in een zorgeloze vrije staat van mens zijn. Dat leeg zijn wordt versterkt doordat we voortdurend gebombardeerd worden met sensatie, seks en een verstikkende overvloed aan keuzes (overprikkeling). De economie stimuleert leeg zijn en leeg zijn stimuleert de economie. Het zorgt ervoor dat we enkel bezig zijn met consumeren wat ons aangereikt wordt, dat we lezen wat men ons voorschotelt en dat we niets meer in vraag stellen en kiezen voor de weg van de minste weerstand, mee met de andere lemmingen de klif af... Veel mensen distantiëren zich zo ver van de werkelijkheid dat het gevaar schijnbaar niet meer bestaat tenzij in kant-en-klare pakketten, minutieus voorgekauwd en voorzien van de nodige censuur... Gevaar wordt voor ons gebundeld in gedepersonaliseerde nieuwsberichten vol vooroordelen en onwaarheden, schreeuwerige getiteld in online kranten met hallucinant cijfermateriaal ter afstomping, afgewisseld met de tien grappigste huisdierenfoto's of de zoveelste verrassende conclusie van een pseudowetenschappelijk onderzoek gekleurd met commerciële onzin en de nodige verwijzingen naar seks. Onze hersens zijn verzadigd met betekenisloze pulp. Onze eigen gedachtenstroom raakt verstopt door de ongenuanceerde meningen waarmee we bestookt worden. Het schokkendste nieuws komt uit landen ver van hier of gaat over grote problemen die wij als simpele mensen niet kunnen oplossen. Bovendien worden alle problemen toch altijd met geld opgelost en zijn al die problemen om te beginnen veroorzaakt door geld. Als je je in een sceptische bui dan toch eens online begeeft (of in goede boeken duikt over relevante onderwerpen) en de realiteit begint te zien, is de grootte van de leugen die de overheden in samenwerking met de media ons voorhoudt zo overweldigend dat het snel teveel wordt en het nog moeilijk te vatten is. Het is zo waanzinnig confronterend dat het moeilijk te geloven is. Opstootjes in eigen land worden al snel toegeschreven aan marginale groeperingen (ik denk hierbij aan het aardappelincident dat ggo's in de media moest brengen) zodat men ongenuanceerd afstand kan nemen van waar het eigenlijk om draait. De betrokkenheid van de burgers wordt kunstmatig laag gehouden, dat zit al in slim gekozen woordgebruik (zo spreekt met bij VDAB van het verkopen van 'loten' als men het over groepen werkzoekende mensen heeft maar er zijn hiervan talloze voorbeelden)... Dit alles houdt mensen hanteerbaar, gedistantieerd, tam en dom. Bovendien is de 'op geld gebaseerde economie van de leegheid' zodanig diep in onze levens ingeworteld dat het enige échte gevaar een lege bankrekening is, althans zo lijkt het.

Eens je in het drijfzand van het schijnleven bent gezonken, voel je je daar goed. Je bent beroofd van alle vrijheden (al denk je wel dat je vrij bent) en compleet ontmenselijkt. Niet bewegen is in dat drijfzand veiligst en ook makkelijkst. Een eerste stap naar vrij zijn is eens rondkijken naar de mensenzee waar je je tussen bevindt. Zie hun doffe ogen, hun pijnlijke grimas, zichzelf vastgewerkt in een tweedimensionale wereld van waaruit ze nooit meer het volledig plaatje zullen zien... zie hoe weinig je met je vrijheden doet als je kiest om hier deel van uit te maken.
Het vraagt ontzettend veel energie en voldoende (denk)kracht om eruit op te staan. Weet dat het kan en dat je niet de enige bent die deze beproeving aangaat. Je moet gaandeweg bepaalde dingen voorgoed loslaten en andere dingen juist heel hardnekkig vastgrijpen. Met vastgrijpen bedoel ik dat je af en toe de realiteit onder ogen moet zien, en hoe sterk je ook bedwelmd wordt door het leven (en dat mag je zeker niet uit de weg gaan), je mag nooit vergeten dat dat heldere beeld écht is, hoe mooi of lelijk ook. Want het zijn vooral mooie dingen die weggedrukt worden. Voor zaken zoals  intuïtie en empathische vermogens is nog bijzonder weinig plaats in onze huidige maatschappij.

Het evenwicht vinden tussen vrijheid van zorgen (loslaten) en geïnformeerde bezorgdheid (vastgrijpen) is moeilijk, maar is volgens mij iets waarin we onszelf opnieuw kunnen conditioneren door enkele bewuste beslissingen te maken. Denk aan vegetariër of veganist worden, beslissen enkel biologische producten te kopen, respect hebben voor planten dieren, chemicaliën weren, je mening zeggen, zelf groenten kweken, televisie uit je leven bannen, bewegen, jezelf informeren... Al deze zaken zijn eigenlijk heel makkelijk in de praktijk uit te voeren (dàt is de realiteit, hoe overtuigd je er ook van bent dat het niet zo is), en al deze dingen zorgen ervoor dat je anders naar de wereld begint te kijken. Eens je zo geconditioneerd bent dat je bijvoorbeeld de supermarkt niet meer binnengaat, niet meer uit bewuste keuze maar uit gewoonte, hoef je je geen zorgen meer te maken over schadelijke additieven in je voeding. Eens je als het ware uit gewoonte dat stofmasker opzet (zonder erbij na te denken) hoef je je geen zorgen meer te maken en kan je vrij zijn. En de rest volgt vanzelf. Vrij zijn zit in onze genen, het kan haast niet anders.

Het lijkt alsof zaken uitsluiten het moeilijker maakt om vrij te zijn. Maar dat is niet zo. Toen ik 5 jaar geleden stopte met vlees eten besefte ik dat een beetje. Toen ik 2 jaar geleden ook zuivel opzij schoof voelde ik een enorme vrijheid in verband met voedsel. Het lijkt tegenstrijdig, en het is een cliché, maar een overvloed aan keuzes maken ons slaaf van het systeem, maken ons minder vrij.

Het is waarschijnlijk moeilijk om dit allemaal in één keer toe te passen. Ook ikzelf ben nog altijd slaaf van het systeem. Ik sta als het ware aan de oever van het drijfzand, ik voel grond onder mijn voeten maar het zand oefent nog steeds een voortdurende trekkracht uit. Gelukkig sta ik temidden van een groter en groter wordende groep mensen die aanvoelt dat leven in een vlak niet gezond is voor driedimensionale wezens. Samen kijken we terug naar vanwaar we komen. Een vuile poel, bezoedeld met de schaduwen van de mensheid, dromen gestagneerd onder het smog van de vooruitgang. Ik kijk waar we naartoe gaan en zie hier en daar iemand voorzichtig verdwijnen tussen de bomen van het oerbos, met zintuigen opnieuw in staat om de wereld te ervaren zoals hij is.

Weinigen lijken in te zien dat de zaken die op het spel staan als we niet drastisch anders beginnen omgaan met onze enige leefomgeving net de meest fundamentele zaken zijn voor ons overleven: drinkbaar water zonder zware metalen, gezonde lucht zonder fijne stofdeeltjes, aarde waarop we eetbare groenten kunnen verbouwen... De grootste en beslissende stap naar verandering begint bij onszelf want wij zijn de wereld, wij zijn de natuur waaruit we voortkomen, wij zijn het die kapot gemaakt worden samen met alle wezens waar we deze planeet mee delen... Wij kunnen onszelf redden als we beseffen dat we de macht hebben!

Wees rationeel en gebruik de wetenschap dat hoop en dromen sterker zijn dan de waarheid in jouw voordeel. Geef niet toe aan grenzeloos negativisme maar bescherm jezelf tegen ontkenning.

En voor dit betoog teveel profetische allures begint te krijgen: Ga nu en wees vrij!

Rode apen met rode wangen.

In dit artikel weerlegt Caroline Copers de steun van de vakbonden aan het het asociale beleid van de regering. 
Ze heeft duidelijk geen idee dat er weinig instellingen zijn waar het dagelijks bestuur zo asociaal is als bij de socialistische vakbond.
Men versterkt de hogere rangen met oogklepdenkers en iedere medewerker of militant met een genuanceerde (hedendaagse) visie, al wie de achterhaald ideologische werkwijzen in vraag stelt (ten voordele van het sociale beleid maar ten nadele van de goudpot) wordt aan de kant geschoven.

We hebben een ernstige tegenbeweging nodig tegen de rechtser wordende samenleving en geen massa rode brulapen die hersenloos hun leiders volgen (en enkel op straat komen als ze hun treinticket niet zelf moeten betalen en stakersvergoeding plus 10 euro lunchvergoeding krijgen).
Vakbonden zijn nodig, maar het zou efficiënter zijn voor de onderhandelingen dat er een nieuwe instantie in het leven wordt geroepen die het sociale vangnet beschermt zonder er zelf afhankelijk van te zijn.

De vakbonden hebben immers een zeer dubieuze rol. Ze zitten bv. in het dagelijks bestuur van VDAB, nemen een stuk van de 'tenders' over van VDAB waardoor ze afhankelijk zijn van hen voor inkomsten en bovendien ontvangen ze vaak onterecht of veel te hoge Europese, Belgische, Vlaamse en lokale subsidies voor de dagelijkse werking via een complexe VZW structuur. Ze fungeren als uitbetalingsinstelling waardoor inkomsten via lidgeld sowieso verzekerd zijn en hebben een interne structuur die gebaseerd is op het 'verdeel en heers' principe in plaats van een solidaire basis, waardoor het geld ongelijk verdeeld is over de sectoren en de werkingen die met werkloosheid bezig zijn, enz...

Ze moesten zich schamen!