Vals positivisme is schadelijker dat negativisme.

Ik ben vaak heel negatief over zaken. Maar mij wordt zelden negativisme verweten. Dat komt alleen maar doordat mensen, die de sterke nood voelen me dit te verwijten, door hun eigen dogma's niet in staat zijn daaraan toe te geven. De enigen die me dit ooit verweten zijn anderen, die net als ikzelf, vaak een negatieve (realistischere) kijk hebben op 'de dingen'.

Vals positivisme gaat samen met het ontkennen van elke onzekerheid, elke twijfel, elke negatieve gedachte. Vals positivisme vervreemd mensen van hun instincten. Vals positivisme is een symptoom van het zieke systeem waarin we al generaties lang meedraaien - maar, 'we gaan er niet over zagen, het ìs nu eenmaal zo.'

De sleutel tot leven is verandering en de sleutel tot verandering is inzien dat niet alles is zoals we zouden willen. Negativisme toestaan is de eerste stap naar een gelukkiger leven (akkoord, teveel negativiteit is verlammend voor jezelf én je omgeving). Als alles altijd fantastisch is, dan kan er enkel zijn wat er altijd al geweest is - m.a.w. dan kàn er nooit iets veranderen.

Toegeven dat je ongelukkig bent, of dat je (het) niet meer (aan)kan, ... is de eerste stap naar een gelukkiger leven.
Dit valse positivisme dat onze maatschappij kenmerkt, is de enige reden dat er zoveel afgunst, achterklap, backstabbing, corruptie, ... is - want wat je niet openlijk (voor jezelf) kan toegeven, uit zich op een andere manier. 'Ik trek het mij niet meer aan' zei J. onlangs droogjes tegen me, terwijl zijn ogen waterig werden van verdriet en pijn omdat zijn vriendin hem net voor de zoveelste keer gekwetst had. Ik heb hem er attent op gemaakt dat de weerslag van die leugen er sowieso komt - en dat had hijzelf (en zijn muur) al meermaals aan den lijve ondervonden.
Het heeft geen zin om vals positief te zijn. Ongelukkig zijn màg. Pijn hebben màg. Verdriet hebben màg. Onzeker zijn màg. Pas als je die zaken toelaat, kan je ooit geluk (en verlichting?) bereiken.

Doen we elkaar dan echt liever vreselijke dingen aan, verstopt onder een laagje fatsoen, dan toegeven dat sommige zaken ons gewoon écht niet aanstaan?

... To be continued.

Allez Simon, dat zijn toch maar kreeften.

Ik deelde deze PETA video eerder op facebook (het woord facebook alleen al geeft me tegenwoordig een vervelend gevoel) - maar aangezien het daar niks staat te doen en ik echt boos word van dit soort beelden (en vooral van de onverschilligheid van de meeste mensen) post ik het hier, waar het niet verloren gaat in de overload aan bullshit en binnen-de-lijntjes denken. De closed-cycle-society waarin we leven wordt op de spits gedreven door de sociale media, waardoor échte verandering teweeg brengen niet makkelijker maar moeilijker wordt - en ik geloof niet (zoals sommigen dat - naïef - wel doen) in het heil dat de sociale media ons op dat vlak zal brengen. Ik geloof wel dat technologie en internet ons een stap vooruit kunnen helpen. Als ik zie hoe nieuws uit Turkije en Syrië, gefilmd met smartphones en opgeladen op Youtube, aan heel de wereld getoond worden, zonder dat overheden of grote bedrijven daar enige controle over hebben, dan geeft me dat wel enige hoop. Maar de omkanteling gaat er niet komen via de sociale media, niet door facebook-groepjes aan te maken, en nog meer koepels uit de grond te stampen. 

Volgens de onderburgemeester van Gent is dit 'een rebelse stad'. Ik moest (intern) even kotsen toen Vandana Shiva dit gisteren tijdens de inleiding van haar relaas vertelde (een lezing over de toekomst van voedsel, over ggo's en hoe grote bedrijven de wereld naar de kloten aan het helpen zijn).
Rebels? Ik vind dat Gentenaars veel stront in hun ogen hebben en bovendien veel 'kak aan hun gat'. Voor wie die laatste zegswijze niet kent, ik vind dat dé Gentenaars zich graag rebels voordoen, maar eigenlijk braaf willen meedraaien in het systeempje zoals het hen aangereikt wordt - akkoord, mét bakfiets en Oxfam fruitsapje, een beetje multi-culti, nooit negatief doen, aangesloten bij een voedselteam* en éénmaal per week vegi eten. Ideologie is ver te zoeken. Zolang ze kunnen netwerken en vriendjes maken door een beetje speciaal te doen, spelen ze enthousiast mee. Als het aankomt op echte veranderingen, gaan ze volgens mij niet de voortrekkers zijn. 

Om verder te gaan over het filmpje...

Overgeven is - zoals steeds als PETA iets post- toegestaan terwijl deze kreeften en krabben levend verscheurd en leeggeborsteld (ja, leeggeborsteld) worden.

En voor je denkt 'Het is niet omdat ze bewegen dat ze nog leven' - stel je dan eens voor dat je kat, hond, goudvis, kind, ... dit ondergaat en of je dan dezelfde reflexmatige gedachte zou hebben.

Veganisten (en vegetariërs) worden vaak egoïsme verweten, als we gedwongen zijn te eten samen met alleseters, omdat we ons niet 'eens voor één keertje' kunnen aanpassen (oh wat zijn we toch lastigaards). Terwijl het niet-eten van dieren de enige duurzame oplossing is. Er is niets mis met het geven om dieren, al zijn het mààr krabben of mosselen, al is het mààr een koe of kip, al is het mààr een wasbeer die levend gevild wordt, ... 
Er is geen enkele uitvlucht die het opkweken en vermoorden van dieren rechtvaardigt. Het getuigt enkel van lafheid en egoïsme, gebrek aan verbeelding en verantwoordelijkheid.



* zo ontmoette ik iemand die aangesloten was bij een voedselteam, maar zich niet kon inbeelden dat je 2 dagen op rij sla zou eten - dat soort speciaaldoenderij zie je hier in Gent (en hoogstwaarschijnlijk elders) constant.

Over heterogene groepen, inefficiëntie en bavianen.

Je herkent deze groepjes mensen aan hun heterogene samenstelling en licht geforceerde vrolijkheid: collega's die gedwongen zijn bij elkaar te troepen aan haltes van bussen, op perronnen, ...

Steeds weer overvalt eenzelfde surreële angst mij samen met de vraag: zal ik dit binnenkort ook weer moeten doorstaan? Gedwongen om op te kijken naar mensen die niks zinnigs vertellen, die dom zijn, niks kunnen, ... gedwongen om geen zichtbaar waardeoordeel te vellen, maar wel onderhevig aan constante kritiek van dezelfde lompe en achterbakse holbewoners. Eenrichtings-loyaliteit. Achterklap. Verantwoording moeten afleggen...

Ik vrees dat ik daar niet meer in kan meedraaien.

Heterogeniteit is vaak iets wat een samenstelling (zij het beton, of een groep mensen) versterkt. Maar de enige manier waarop dit kan werken is als de natuurlijke rangorde gerespecteerd wordt. Er is in ons prachtig soepeldraaiende systeem (dé maatschappij) een heel diepgeworteld systeem van valse hiërarchie. De 'pecking order' wordt daarin zelden gerespecteerd - wat steevast leidt tot apathie, frustraties, discriminatie, machtsspelletjes, ... en - niet in het minst voor de gevoelsmensen - depressies, burn-outs/bore-outs, psychotische episodes, ...*

De enige manier waarop we dit - volgens mij - in hoe het er vandaag de dag aan toegaat, kunnen omzeilen, is door werknemers in homogene groepen te plaatsen. Laat de achterlijke alfamannetjes elkaar maar kapot maken (vuistbijlen verkrijgbaar bij het economaat), laat de passieve apathische prutsers maar wat tegen de muur staan boenken in één of andere afgesloten vleugel met cameratoezicht. Laat de valse trutten elkaars ogen maar breed-glimlachend uitkrabben tot ze een berg kadavers hebben om in op te klimmen. En laat de mensen die verstand hebben én vaardigheden bezitten, rustig alles zelf coördineren en uit-/afwerken. Daar komt het in de meeste organisaties en instellingen vandaag de dag toch op neer. Alle bazen, coördinatoren, diensthoofden, ... en 95% van de werknemers zit en loopt maar wat te niksen (vergaderen en doen alsof ze het te druk hebben) terwijl die 5% anderen minstens de helft van de tijd ook niks te doen hebben (wegens de inefficiëntie van hun directe leidinggevenden) en de andere momenten overladen worden met verantwoordelijkheden die niet eens de hunne zijn (maar die ze door een sterk ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel nooit zullen afblokken). En wie gaat er kapot van de stress naar huis: diegenen met de laagste loontjes.

Beter zou het zijn om de natuurlijke rangorde volgen. Als we dat doen valt de waarde van de huidige diploma's wel compleet weg. Om terug te keren naar het natuurlijke model moeten we het onderwijs dus eerst aanpakken, zodat mensen niet enkel beoordeeld worden op de 'schrappen wat niet past' manier, maar vooral op competenties. VDAB hanteert dit systeem van competenties al jaren, maar ze passen het niet goed toe. Ze blijven mensen onderverdelen volgens opleidingsniveau, pas nadien gaat men kijken naar (en werken aan) vaardigheden. Dit blijft allemaal mooi lelijk op papier, want in realiteit doet men niks anders dan groepen mensen verkopen als loten aan 'onderaannemers' die op hun beurt zo snel mogelijk van de verworven grondstoffen afwillen, om hun bonus te incasseren. Er wordt voor 100% ingezet op kwantiteit. Instanties als de vakbonden gaan hier al jaren in mee. Dat terwijl deze praktijken de zwaksten alleen maar zwakker maken en hen alle hoop ontzeggen. Wat doe je, als de organisaties die roepen en tieren dat ze jou (kansengroepen) zullen verdedigen en helpen, je telkens opnieuw in de kou laten staan.

Momenteel leven we in een systeem waarbij de volgende regel in alle geledingen onuitgesproken wordt toegepast: inefficiëntie voedt de economie. Ten koste van iedere niet-succesvolle medemens. En iedere betrokken partij iedereen weet het of doet er onbewust aan mee: RVA, vakbonden, mutualiteiten, dokters, interimkantoren, banken, overheden, provinciebesturen, gemeentebesturen, planners van wegenwerken, de voedingsindustrie, de farmaceutische industrie, elke leidinggevende in semi- tot middelgrote ondernemingen, alle gesubsidiëerde vzw's, ...

Nog beter zou zijn: afstappen van het systeem waarin geld vergaren gelijkgesteld wordt aan geluk (en vrijheid). Het kapitalistische systeem waarin méér winst maken het enige doel is. Kapitalisme zou voor mij kunnen werken, maar dan zou er een 'we maken zoveel winst en dan is het goed geweest' mentaliteit moeten zijn... en die is er niet. We zijn gevangenen. En er wordt constant met onze voeten gespeeld.


*Na 10 jaar observatie op verschillende (werk)plekken en analyse van gesprekken die ik met anderen had over dit onderwerp kwam ik tot deze conclusies. Zo moeilijk is dat ook niet. Ik voel de spanning die dit alles teweeg brengt dagelijks in elke vezel van mijn lichaam - en ik weet dat ik niet de enige ben.

Toch vraagt het - soms - om een extra woordje uitleg. Ik kwam onlangs deze heel interessante filmpjes tegen, van een onderzoeker die jarenlang een groep bavianen bestudeerde:

Rauwkost deluxe

Ik was meer dan aangenaam verrast door de maaltijd die ik deze week nuttigde in het Antwerpse rawfood restaurant eten vol leven. Geïnspireerd door de zalige wraps (gevuld met groenten, walnoten-prei paté en dressing) en aardbeien cheesecake (vegan - natuurlijk!) ging ik van zodra ik terug in Gent was zelf aan de slag.

Het eerste wat ik wilde proberen was of ik zelf rauwe wraps kon maken zonder een dehydrator. Ik baseerde me op dit recept: http://www.choosingraw.com/raw-carrot-cumin-wraps/ maar gebruikte een elektrische oven op 50°C met de deur op een kier. Het hele droogproces duurde een aantal uur - maar het resultaat was een - ja ik durf dit woord gebruiken - perfecte wrap.

De paté (of humus, of crème, of zalf, ...) die ik erin smeerde is er één op basis van geweekte cashews en koriander. De dressing is vooral olijfolie en citroensap. Use your imagination.

Het tweede (en derde) wat ik probeerde was geïnspireerd op dit recept: http://foodsforlonglife.blogspot.be/2009/06/raw-zucchini-spaghetti-and-walnut.html?m=1

Heerlijk, gezond en op 10 20 minuten klaar.

Opleggen.

In afwachting van het resultaat wil ik alvast een foto delen (mooi hé) van de opgelegde augurken, komkommers en ajuinen (links) en de broccoli, augurk, paprika (rechts). Ik weet pas of het gelukt is, als blijkt dat de inhoud niet begint te schimmelen. Fingers crossed.

Vegan Indische curry met aardappeltjes (aloo curry)

Gisteren maakte ik een 'gewone' curry, vandaag had ik zin in een Indische variant. Aangezien ik nog enkele krielaardappeltjes, een halve rode paprika en een stuk augurk had liggen zijn dat dan ook meteen de ingrediënten geworden waar ik mee gewerkt heb.

De basis voor mijn Indische curry is gesnipperde ajuin en evenveel tomaat. Als je die laat zachtstoven in een pot en je voegt look, chili, gember en garam masala toe dan ben je klaar met de 'saus'.

De aardappelen en paprika's bak je in olie tot ze gaar zijn.

Voeg alles bij elkaar (saus + aardappelen, paprika's en augurk), voeg zout toe en houdt het geheel goed warm.

Je kan dit (zoals ik gedaan heb) serveren met rijst en een frisse Indische sla (sla, tomaat, komkommer, ... met gesnipperde ajuin erover, citroensap, koriander en zout).

Veganistische Curry (kerrie) schotel.

In de meeste gerechten van (Zuid-Oost) Azië (tot in Australië) is er één grote basiswerkwijze: je voegt erg veel sterk smakende ingrediënten toe, die elkaar uitbalanceren. In een curry is dat niet anders. Dit gerecht is gebaseerd op een Chinese curry i.t.t. Indische curry.

Basis voor de 'curry':

Gember. Look. Citroengras. Ajuin. Chili. Kurkuma. (+ kokosmelk op het einde toevoegen)

Je kan ook nog toevoegen: Galanga. Kaneel. Steranijs. Limoenblaadjes. Kruidnagel. Kardemom.

En je kan ook nog toevoegen: Geplette noten (wordt dan een pasta). Koriander. Peterselie. Thaise Basilicum (of munt). Limoensap (helemaal als laatste toevoegen).

De curry is lekkerst als de basisingrediënten vers zijn. Gebruik gelijke hoeveelheden (ajuin mag een dubbele hoeveelheid zijn) en snipper alles zo fijn mogelijk. Gooi de basisingrediënten als eerste in de wok (of ander recipiënt) en bak het tot de ui een beetje zachter wordt. Pas dan kan je de andere ingrediënten toevoegen. Ik heb in de curry op de foto's broccoli en boontjes (op voorhand gestoomd/geblancheerd), wortel, paprika, oesterzwammen, erwtjes en witloof toegevoegd. Als alles gaar is (beetgaar!!!) dan voeg je de kokosmelk toe, laat alles nog héél even terug opwarmen. Voeg dan zout, een beetje suiker, sojasaus toe (lichte en donkere) en eventueel het limoensap en de koriander, peterselie, ...

Serveer dit met rijst of tarwenoedels. Voila.

Fairfestival, gemeenschappelijk wonen en benepen trutten (ook mannentrutten).

Gisteren streek in Gent het Fairfestival neer: een zondagje workshops, lezingen en markt in verband met  - dacht ik - ecologisch, ethisch en biologische materialen, producten, voeding, bouwmethoden, ...

E. en ik schreven ons enthousiast in voor de voorstelling van Samenhuizen vzw over het zogenaamde co-housing. Rond 13u konden we een 15 tal andere groene mensjes - alweer, zo dacht ik - vervoegen in een undersized partytent inclusief oversized beamer en projectiescherm.

Ik leg eerst uit waarom ik (we) überhaubt bij het concept van gemeenschappelijk wonen terecht kwamen. Voor iemand als mezelf is dat een beetje een vreemde stap. Ik heb vaak issues rond privacy, persoonlijke ruimte, levenssfeer, ... niet omdat ik geheimen heb, maar omdat ik vind (ervaring leert mij) dat anderen vaak niet kunnen inschatten hoever ze kunnen gaan op vlak van het opeisen van inspraak in je leven of omdat ik niet goed kan inschatten hoe stuck-up anderen soms zijn. Vooral omdat het in het begin altijd fun-and-games is maar na een tijdje komt 'het venijn' naar boven.

Toch kom ik bij een soort gemeenschappelijk wonen terecht. Waarom?

Ik begin meer en meer richting verzadigingspunt te gaan op vlak van samen-werken met mensen in een reguliere setting. Telkens ik in geforceerde hiërarchische structuren terecht kom (of dat nu is als productiemedewerker ofte 'aan den band', als hulpmagazijnier, als socio-cultureel werker, vormgever, jongerendienstverlener, ... ) loop ik vast als een printer die na een hele tijd misbruik de handdoek in de ring gooit. Je kan hier en daar aan een knop draaien, een duw geven, het papier er eens uithalen, eens aan en af zetten... maar eens het ding (mijn kop) begint te sputteren kan je het beter opgeven. Ik blokkeer, word gedwongen mijn mening te geven, en die komt er dan niet op 'sociaal aanvaardbare wijze' uit - waardoor de kloof tussen mij en de mensen rondom mij enkel groter wordt.
Vanuit die optiek wil ik op zoek naar een andere manier van 'meedraaien' in de maatschappij - of beter zelfs - naast de maatschappij bestaan, met af en toe een vage link naar de steeds sneller zotdraaiende wereld, niet vereenzamend maar gemeenschapsvormend, in alle rust maar hard werken wanneer het nodig is, hoe lang het nodig is, zonder starre schema's en vermoeiende sociale verplichtingen of onefficiënte regels of met mensen wiens brein niet meer capaciteiten heeft dan een rotte aardappel als baas. Neen danku, dat wil ik niet meer. Dat kàn ik ook niet meer.

Dit vredige leven kan alleen bereikt worden als je grotendeels zelfvoorzienend wordt en bovendien iets hebt dat je kan verkopen (een zeldzaam talent misschien, of grondstoffen, of voedsel, ...) om toch de nodige valuta te hebben om aan handel te kunnen doen met de - zogenaamd - echte wereld.

Bovendien wil ik geen geld lenen van een bank - ik wil die hete adem niet in mijn nek voelen. Toch wil ik iets dat van mij is, wil ik iets bezitten, wil ik vrij zijn om mijn zin te doen op minstens 1 plekje op deze aarde.

En het allerbelangrijkste, wat ik bijna vergeet te vermelden omdat het voor mij een automatisme geworden is: ik geef om de mensen rondom mij, de planten, de dieren, ... . Als veganist in een wereld waar meer en meer dieren in stukken worden gehakt om te dienen als voeding of eender wat, wil ik wéten wat ik eet, wil ik zelf controle over mijn voedsel, over de smaak, over de kwaliteit, over de manier waarop het verbouwen ervan de omgeving beïnvloedt, ...

Zo kom je, willens nillens, bij samenwerken én samenwonen met anderen... ik zie het niet als een commune (vuil woord?), maar als een community of een dorp, ... waar groen, ruimte, rust, gezondheid, ecologisch en ethisch verantwoord denken, evenwicht vrije tijd en werken, ... centraal staan... sterker nog, waar zelfvoorziening en onthaasting opnieuw kùnnen en waar het opnieuw mogelijk wordt om verantwoordelijkheid te voelen (zonder daarom kinderen te moeten kweken) en - gewoon - mens te zijn.

Maar al dit lijkt vergezocht voor de reguliere bakfiets-bourgoisie (een benaming die één van de standhouders op de markt voor zichzelf gebruikte) en middenklasser trutten. Zij zijn enkel bezig met het veilig stellen van hun spaarcenten en het 'je zal je toch moeten aanpassen'-denken zwaait de plak, ... . Hun idee van gemeenschappelijk wonen vertrekt vanuit de sterkst negatieve emotie die er bestaat: wantrouwen (en dan nog over het meest banale concept dat er bestaat in de wereld: geld). Toen E. in de groep gooide hoe zij een gemeenschap bekijkt (samenwerken, zelfvoorzienend, low budget, ...) werd er nogal wat met de ogen gedraaid. Onbegrijpelijk. Maar waar. Wat zaten wij daar te doen, jong, geen tot weinig budget, naïef,... tussen de grote volwassenen die niet eens beseffen dat ze gevangenen zijn van een leefwereld die ze zelf om zeep aan het helpen zijn. En die kutwereld, daar gaan zij, met hùn beperkte visie om wat dé gemeenschap hoort te doen, niks aan veranderen. Autodelen, tot zover de ecologische draagkracht. Jammer. En wij die dachten dat we ons tussen gelijkgestemde zielen bevonden.

Dus: alles draait om geld. Zonder geld, kan je de boom in. En ecologie? Wie spreekt daar nu over. Speelplaats voor de kinderen. Speelplaats voor de mannen. Speelplaats voor de vrouwen. En voor de rest 's morgens opstaan om mee te draaien in de hectische normale wereld die ik net een beetje wil proberen verlaten.

Ooit.

Oja, en nog iets.

Wat is dat met al die koepelorganisaties? Niks doen, enkel doorverwijzen. Dat is als een lege doos met pijlen op. Stel je een concrete vraag dan krijg je een vaag afwijzend antwoord in licht terugkrabbel-stijl 'neeneen wij zijn enkel ondersteunend'. Weg met al die kut socio-culturele vzw's die zichzelf graag horen praten maar weinig concrete dingen doen. Het is jammer dat hun ambities, die wél waardevol zijn verloren gaan in hun egoïstische manier (oud systeem) van werken.

En dan nog iets...

Iedereen wil iets unieks doen, daarnet nog stapte ik voorbij een meubelwinkel waar ze handbeschilderde meubels verkopen. Leeg. Geen kat. Origineel? Misschien. Maar desalniettemin: het faillisement nabij.
Laat ons eens allemaal hetzelfde gaan doen, maar dan wel nuttige dingen, zoals voedsel verbouwen, verwerken, ... groene energiecentrales maken, afvalverwerking optimaliseren, groene woningen bouwen uit low-budget en low-impact materialen.
Fuck al die originaliteit. De wereld gaat eraan kapot - en ook uw spaarboekje.