woensdag 29 januari 2014

RSZ: geïnstitutionaliseerd humanisme

Het is ver gekomen.

We leven in een werelddeel waarin bedrijven bovenaan de voedselketen staan en sociale organisaties moeite hebben om zelf te overleven, waar het geïnstitutionaliseerde vangnet niets meer is dan een sussend-maar-verstikkend deken. Meer en meer mensen worden consequent door het middenveld richting sociale hulpverlening (of erger) geduwd, wat neerkomt op sociale uitsluiting en uitzichtloze armoede (generatiearmoede).

Hoe lang nog gaan middenveldorganisaties, ombudsdiensten, juristen, ... (zij die het nog relatief goed hebben) handelen in het nadeel van hen die het moeilijker hebben?

Hoe lang nog moet het zo verder, dat de mensen die zich amper staande kunnen houden erop aangepakt worden dat zìj zelf niks doen?

Hoe lang gaat de politiek (samen met veel landgenoten) nog lijdzaam toezien hoe bedrijven hen het mes op de keel houden, wanneer zien ze in dat ook zij vasthouden aan een fata morgana en gaan zij eens terug tussen de mensen leven.

In Europa hebben we het nog goed, zegt men dan. Maar nergens wordt zo erg neergekeken op mensen die geen geld hebben. Hoe komt dat? Omdat elke bijdrage vastgelegd is, gelezen en goedgekeurd door ieder van ons. Iedereen die werkt in loondienst geeft 13,07% van 'zijn loon' af om onze welvaartstaat in stand te houden, om zij die geen geld kunnen verdienen (door ziekte, zwangerschap, leeftijd, ...) in leven te houden. Dat men de laatste 10 jaar duizend-en-één valkuilen heeft ingewerkt in dit ideologische systeem daar zwijgt de modale Europeaan liever over. Zolang die modelburger zelf niet in aanraking komt met het kafkaiaanse kluwen dat klaarligt voor mensen met een hulpvraag zal hij niet willen, neen zelfs niet kùnnen geloven hoe absurd het allemaal is.

Ik geef één kort voorbeeld.

Binnenkort staat Meneer X op straat. Hij heeft geen werk. Hij heeft wel een invaliditeitsuitkering. Hij komt aan die uitkering omdat hij al erg lang ziek is en niet meer in staat is in het gewone arbeidscircuit aan de slag te kunnen. Die uitkering is meer dan het leefloon uitgekeerd door het OCMW, gelukkig maar, want het leefloon is lager dan het bestaansminimum. Mensen die daarop terugvallen, kunnen gelukkig extra subsidies aanvragen (hoe absurd!). 
Meneer X kan niet langer zijn huidige woning betalen en verbrak zijn contract (volgens de regels, opzeg van 3 maand, in welke hij het geld voor huur steevast van zijn slinkende spaarrekening moet halen). Hij is er echter niet tijdig in geslaagd een andere betaalbare woning te vinden. Dat heeft veel te maken met de hoge prijzen, maar ook met het feit dat de meeste huisbazen verwachten dat je vast werk hebt én minstens 3 loonfiches kan neerleggen. Dat kan Meneer X niet. De laatste 2 maand ontving hij zelfs geen uitkering (administratieve onzin, 'de timing was nogal ongelukkig' volgens de maatschappelijk-assistent van de ziekenkas). Ondertussen stapelen de rekeningen zich op. 
Meneer X legde zijn huisvestingsprobleem uit aan dezelfde maatschappelijk-assistent. Die raadde hem aan 'gewoon te liegen' tegen huisbazen. Alsof je met liegen een contract en loonfiches kan materialiseren.  
Meneer X vraagt advies aan CAW. Hij vertelt dat hij op korte termijn een tijdelijke oplossing moet hebben want dat hij binnen 4 weken op straat staat en zo snel zelf geen oplossing kan voorzien. Men raadt hem aan om langs te gaan bij het sociale huisvestingskantoor. Op zijn vraag of die zo snel handelen antwoord CAW hem dat die kantoren werken met lange wachtlijsten, 'want iedereen wil snel geholpen worden'...


Dat CAW-medewerkers geen oplossing uit hun hoed kunnen toveren, dat is uiteraard logisch. Maar dat men iemand met een duidelijke hulpvraag dergelijk non-advies geeft kan er bij mij niet in. En al die tijd mag er door de hulpbehoevende niet geklaagd worden over het systeem, want het is datzelfde systeem dat hem in stand houdt en van geld voorziet.

Vanaf je hulpbehoevend wordt, arm, ziek, ... en afhankelijk van een uitkering ben je eigendom van iedereen die bijdraagt (via RSZ bijdragen) aan het sociale vangnet. Je verliest macht over je eigen leven en je moet bovendien dankbaar zijn dat men je niet laat rotten.

Maar ook zij, degenen die van op een ivoren toren neerkijken op degenen die tussen de mazen van het vangnet sukkelen, handelen niet uit sociale betrokkenheid of hulpvaardigheid... ze volgen slaafs de regels van het systeem dat hen in slaap wiegt.

Ruk jezelf eruit los, voor het te laat is.

<wordt vervolgd>